Astrid Anna Emilia Ericsson urodziła się 14 listopada 1907 r. w Vimmerby (region Kalmar, Smalandia, południowo-wschodnia Szwecja), jako drugie z czwórki dzieci rolnika. Jej rodzeństwem byli: Gunar, Stina, Ingegerd.
Kiedy miała trzynaście lat, jedno z jej wypracowań szkolnych – Życie w naszym gospodarstwie okazało się na tyle dobre, że zostało opublikowane w miejscowej gazecie.
Jako nastolatka tworzyła z grupą koleżanek z klasy zgraną paczkę dowcipniś. Stroiły żarty z nauczycieli i mieszkańców Vimmerby. Na Astrid i jej koleżanki wciąż spływały skargi do dyrektora szkoły. Kończyło się to wpisywaniem uwag do dzienniczka, którymi rodzice nie byli zachwyceni.
Kiedy miała siedemnaście lat, jako pierwsza w swoim mieście obcięła włosy na krótko, na modną pod koniec lat dwudziestych XX wieku fryzurę zwaną garsonką. W owym okresie była to rzecz nie do pomyślenia w przypadku dziewcząt, zwłaszcza na prowincji. Ludzie podchodzili na ulicy i prosili, żeby zdjęła kapelusz, bo chcieli zobaczyć fryzurę na własne oczy.
Łobuzerskie kawały i żarty Astrid lubiła również sprawić swoim koleżankom i kolegom z pracy, gdy jako dziewiętnastolatka podjęła pracę sekretarki w biurze.
W czasie drugiej wojny światowej pracowała w jednym z oddziałów służby wywiadowczej. Zajmowała się cenzurą listów. Łamanie tajemnicy korespondencji nie było legalne, praca ta była więc na tyle tajna, że autorka obawiała się o niej wspominać nawet w prowadzonym wówczas dzienniku.
na podstawie opracowania Krzysztofa Stelmarczyka i Artura Maszoty
/http://booklips.pl/zestawienia/13-rzeczy-ktorych-mogliscie-nie-wiedziec-o-astrid-lindgren/
Rok 1944. Sztokholm. Siedziba wydawnictwa Rabén&Sjögren. Kilku redaktorów i pisarzy wyłania zwycięzcę konkursu literackiego na powieść. Być może ostatniego w historii tej oficyny, bo grozi jej bankructwo. Na wielkim stole leży kilkaset nadesłanych maszynopisów. Nagrodą ma być wydanie książki.
Jury wybiera dwie powieści, jedna z nich to Zwierzenia Britt-Mari, debiutancka powieść 37-letniej Astrid Lidngren.
Kilkanaście tygodni wcześniej Astrid wracając z pracy, skręciła kostkę. Była unieruchomiona i zaczęła spisywać swoje historie z wyobraźni. Najpierw Zwierzenia Britt-Mari, później losy Pippi Pończoszanki (Langstrumpf), bohaterki, którą wymyśliła dla chorującej na zapalenie płuc córki.
Zwierzenia Britt-Mari szybko okazały się sukcesem i uchroniły Rabén&Sjögren od bankructwa. Zachęcona powodzeniem debiutanckiej książki Lindgren wysłała maszynopis Pippi do Bonniera, innego, bardziej wówczas liczącego się wydawcy. Szef wydawnictwa Bonnier był oburzony książką, uznał ją za propagującą niemoralne zachowania wśród młodzieży i stanowczo odmówił publikacji.
Dopiero po wielu latach przyznał, że był to największy błąd w jego karierze. Pippi natychmiast przyjęto do druku w wydawnictwie Rabén&Sjögren. A jego właściciel już wkrótce miał błogosławić chwilę, w której po raz pierwszy przeczytał nazwisko Astrid Lindgren.
Pippi od razu zyskała popularność nie tylko w Szwecji. I choć rozpętała się wokół niej dyskusja pedagogiczna (nie brakowało oburzonych głosów), prawa do tłumaczeń zaczęli kupować wydawcy z całego świata. Sukces filmu nakręconego na podstawie książki jeszcze bardziej spopularyzował nazwisko Astrid Lindgren.
Od tej pory wszystkie jej książki (napisała ich 34) stawały się szybko międzynarodowymi przebojami. Do dziś sprzedano ich blisko dwieście milionów egzemplarzy. Ktoś obliczył, że ułożone jedna obok drugiej trzykrotnie opasałyby ziemię na równiku. Ktoś inny, że dałoby się z nich ułożyć 175 stosów wysokości wieży Eiffla.
Do ostatnich chwil Astrid z zaangażowaniem włączała się w akcje społeczne, jak choćby tę w obronie praw zwierząt. Miała 80 lat, gdy wymogła na ówczesnym premierze Szwecji Ingvarze Carlssonie uchwalenie ustawy wymuszającej na producentach żywności lepsze traktowanie zwierząt (nazywano je później Lex Lindgren). Za to niezbyt poważnie traktowała składane jej z różnych okazji hołdy. Gdy kolejnej szkole gdzieś w świecie nadawano jej imię, machała ze zniecierpliwieniem ręką. Kiedy Rosjanie nazwali jej imieniem nowo odkrytą asteroidę numer 3204, śmiała się: Od tej chwili możecie o mnie mówić Asteroida Lindgren.
Kiedy jako 90-latka została wybrana w Szwecji na Człowieka Roku, odbierając stosowną statuetkę, w obecności rodziny królewskiej wypaliła: Przyznajecie tę nagrodę osobie bardzo starej, na wpół ślepej i całkowicie postrzelonej. Powinniście uważać, żeby to się nie rozniosło!.
Odeszła 28 stycznia 2002 r. w Sztokholmie, w ciszy, dyskretnie, podczas snu, w wieku 94 lat. W imponującym kondukcie z udziałem ponad stu tysięcy osób, w tym premiera Szwecji, rodziny królewskiej, ministrów i ambasadorów, wzrok wszystkich przykuwała mała dziewczynka z warkoczykami prowadząca za trumną białego konia. Takie było ostatnie życzenie Astrid Lindgren.
na podstawie opracowania Anny Jasińskiej
/http://ciekawostki-abc-rodziny.pl/news-zycie-i-kariera-astrid-lindgren,nId,1887484/
(3204) Lindgren (1978 RH) – planetoida z pasa głównego asteroid okrążająca Słońce w ciągu 5,63 lat w średniej odległości 3,16 j.a. Odkryta 1 września 1978 roku.
Oficjalna strona Astrid Lindgren.
